WYSPA JAK FLET
Kalsoy to dziewiąta co do wielkości wyspa archipelagu. Ze względu na wąski kształt nazywana jest Fletem. Są tu tylko niewielkie wioski połączone szosą, która prowadzi przez 5 tuneli o łącznej długości 5416 m. Na zdjęciu kotlina i osada Trøllanes, którą na stałe zamieszkuje 19 osób. Skalna ściana odgradza dolinę od reszty wyspy. W tle, po lewej stronie zdjęcia, widać przylądek Kunoyarnakkur. Ma on wysokość 819 m, co czyni go najwyższym przylądkiem w Europie i jednym z najwyższych na świecie.

Tekst o Bornholmie mógłby wyglądać tak:
Morze, morze, morze… (powtórzone sto razy)
Niebo, niebo, niebo… (powtórzone sto razy)
Zieleń, zieleń, zieleń… (powtórzone sto razy)
Do tej wyliczanki należałoby jeszcze dodać spokój, ciszę i relaks. Niestety, redakcja miesięcznika Poznaj Świat nie zamieściłaby tego.
Lojalnie więc uprzedzam, że poniższy zdyszany galop słowny jest w swej istocie zaprzeczeniem niespiesznego rytmu nadającego tempo życiu na Bornholmie.

Pomysł wyjazdu na Bornholm pojawił się nagle, na cztery dni przed początkiem tygodniowego urlopu. Zdążyliśmy kupić bilety na pociąg i prom, odszukać w piwnicy namiot i trochę go przewietrzyć. Nie zdążyliśmy tylko zaplanować naszego pobytu... i dobrze się stało.

Bez planu, bez stresu, byle nie bez sensu

Podróże warto planować, by w czasie, jaki mamy, zobaczyć jak najwięcej i jak najlepiej poznać odwiedzane miejsce. Z drugiej strony, planowanie wiąże się ze stresem, zwłaszcza gdy na miejscu okazuje się, że plan nie wypala. A na Bornholmie po prostu nie ma potrzeby planowania. Ta niewielka, zbliżona wielkością do powierzchni Warszawy (ok. 600 km²) wyspa jest tak pełna atrakcji, że gdzie się nie ruszyć, na pewno natkniemy się na coś godnego uwagi. Wszystko jest w zasięgu ręki (a już na pewno w zasięgu roweru), wystarczy wstać rano, postanowić, na co ma się ochotę i ruszać – rowerem, pieszo, na rolkach, autobusem... Możliwości jest wiele, a teraz już wiem, że tydzień to za mało, żeby dobrze poznać wyspę, która dzięki swej różnorodności nazywana jest „Skandynawią w pigułce”.

Kiedy po raz pierwszy odwiedziłem Kopenhagę, przywitały mnie ukryte w chmurach wysokie wieże zamku Rosenborg Slot. Zamek wraz z otaczającą fosą i ogrodem Kongens Have jest dzisiaj jednym z najwspanialszych przykładów sztuki budowlanej z okresu panowania renesansowego króla Dunów, Chrystiana IV (1577–1648).

Początkowo zamek traktowany był jako królewska siedziba na wsi, jednak po kilku przebudowach stał się rezydencją czterech kolejnych królów, a od roku 1794 pełni funkcję magazynu przedmiotów będących własnością rodziny królewskiej.

Kiedy, pozostawiwszy na lądzie kłopoty oraz... swój samochód, po parogodzinnym rejsie ujrzysz gościnnie rozwarte ramiona falochronów Roenne – poczujesz zew przygody. Zbliżasz się wszak do wyspy, o której słyszałeś wiele. Zwłaszcza o rowerowym raju. Czas sprawdzić to samemu – na dwóch kółkach.

Nie musisz długo czekać. W Roenne z miejsca trafiasz na skrzyżowanie rowerowych szlaków wiodących w cztery świata strony. Pojedź na północny zachód, ale niedaleko. Na przedmieściach Roenne znajdziesz nadmorski kemping, gdzie w zielonym lesie rozbijesz swój namiot, a na plażę będziesz miał pieszo dwie minuty.

Odense to trzecie co do wielkości miasto w Danii. Jest jednym z tych nowoczesnych miast, które pomimo gorączkowego tempa nie tracą wdzięku ani odprężającej atmosfery.

Odense, które dziś zamieszkuje 170 tysięcy ludzi, ma ponadtysiącletnią historię i jest jednym z najstarszych miast w królestwie. Założone zostało w świętym dla wikingów miejscu poświęconym Odinowi, bogu magii i śmierci, królowi bogów i ojcu wszystkich ludzi. Świętość to „vi”, dlatego pierwotnie nazywano osadę „Odins Vi” (Świętość Odina). Pierwszą wzmiankę o tym mieście spotykamy w liście niemieckiego cesarza Ottona III z roku 988. Z listu wynika, że Odense było siedzibą biskupa, co oznacza, że już wtedy miało znaczenie dla całej wyspy Fionii, której jest stolicą.

Centrum Kopenhagi dziś, w dwusetną rocznicę urodzin Hansa Christiana Andersena, nie zmieniło się wiele od czasu, kiedy ten najsłynniejszy z Duńczyków przechadzał się jej uliczkami.

Kopenhaga wyszła bez skazy z obydwu wojen światowych, a decyzje kolejnych władz miasta nie wpłynęły na zmianę niepowtarzalnego charakteru tego miejsca, które inspirowało dwóch gigantów literatury: Hansa Christiana Andersena i Sorena Aabye Kierkegaarda. Mimo, że Kopenhaga jest jedną z europejskich metropolii, nie ma tu wieżowców, tak charakterystycznych dla innych wielkich miast Europy. Kopenhaga pozostała miastem miedzianych dachów i wież, krągłych i kwadratowych, prostych i krzywych, i tej skręconej w korkociąg.

Położone o zaledwie dwie godziny lotu od Kopenhagi, są jednym z najtrudniej dostępnych terytoriów Europy. Z kontynentem łączy je tylko jedna linia lotnicza oraz prom. Należący do Danii archipelag Wysp Owczych, o powierzchni mniejszej niż niektóre polskie powiaty, skrywa w sobie wiele skarbów. Bárđur wraca na rodzinne Wyspy Owcze tylko na trzy letnie miesiące. Resztę czasu spędza w Danii, gdzie studiuje PR. Podobnie Henni, która na położony pomiędzy Szkocją a Islandią archipelag wraca z Kopenhagi. Tak samo robi jeszcze kilka tysięcy młodych Farerów – potomków skandynawskiego narodu, który przed wiekami skolonizował te wyspy. Wracają chociaż na chwilę i goszczą w swym odległym domu w czerwcu, lipcu i sierpniu. Trudno im się dziwić, bo tylko wtedy...

Zanim zostało Europejską Stolicą Kultury 2017, od wielu lat było miastem tętniącym sztuką i kreatywnością. Czy to za sprawą ducha wikingów, którzy założyli je 1200 lat temu, czy dzięki studentom, którzy...