To jedno z tych afrykańskich miejsc, których sama nazwa dźwięczy, śpiewa i tańczy, podobnie jak Timbuktu, Kilimandżaro czy Zanzibar. Mombasa!

Na początku pogoda afrykańskiej nie przypominała. Za to na lotnisku ludzie poruszali się w zwolnionym, afrykańskim tempie. Przyzwyczajonych do ciągłego pośpiechu zastanawiał wszechobecny spokój i dziwiły często wypowiadane słowa: pole, pole („powoli, powoli”). Z czasem jednak wsiąknęliśmy w ten specyficzny klimat, i już po tygodniu pobytu w Mombasie czuliśmy się komfortowo, zastanawiając się tylko, jaki zły los kazał nam żyć w znerwicowanej Europie. Wyluzowani, powtarzaliśmy za Afrykanami: hakuna matata, co w języku suahili znaczy „nie ma sprawy”.

Suahili zamieszkują wybrzeże, które przyciąga zabytkami, ruinami średniowiecznych miast i oceanem. Ich kultura fascynuje swoją tajemniczością i średniowieczną cywilizacją.

Nawet największy erudyta obecnych czasów – profesor Google niewiele wspomina o Salimie bin Abakanie. A dla mnie to postać niezwykła. Dziewiętnastowieczne książki podróżnicze kojarzą się raczej z opisywaniem Afryki przez podróżników z Europy, a nie na odwrót. Tym bardziej ciekawi dawny autor z obecnej Tanzanii, który swoje wrażenia z wędrówki w „odwrotnym” kierunku zawarł w pierwszej książce podróżniczej w języku suahili – „Safari yangu kwa Urusia wa Siberia” (Moja podróż przez Rosję i Syberię).

Spośród wielu plemion afrykańskich szczególne zainteresowanie od zawsze wzbudzali Masajowie – nilocki lud zamieszkujący sawannowy obszar Afryki Wschodniej, rozciągający się na ponad 160 tysiącach kilometrów kwadratowych, przecięty granicą Kenii i Tanzanii. Większość plemiennych klanów żyje w Kenii, tylko nieliczne w Tanzanii. Dokładna liczba Masajów nie jest znana, ale szacuje się, że w Masajlandzie żyje ich około pół miliona. Spośród plemion Afryki Wschodniej wyróżnia ich wrodzona godność i duma. Te cechy sprawiły, że do dzisiaj zachowali silne poczucie odrębności kulturowej i etnicznej. Przez wiele lat byli zupełnie nieczuli na pokusy, jakie oferowała biała cywilizacja.

Ugandyjski współbrat Julius, słysząc, że wybieram się do Mombasy i Malindi, podsunął mi oryginalną teorię. Sam zaprawiony w ucieczkach przed łapankami dzieci do Armii Pana w latach 1990., doradzał z przekonaniem, że najlepszy czas na podróżowanie w niepewne tereny to tydzień po atakach. – To takie miejscowe last minute. Ceny spadają, ruch mniejszy, obsługiwany będziesz jak król – zapewniał mnie Julius.

Wielu turystów zrezygnowało ostatnio z przyjazdu do Kenii z powodu ataków terrorystycznych w regionie wschodniego wybrzeża i północy kraju graniczącej z upadłą Somalią. Władze próbują przekonać opinię międzynarodową, że turyści mogą już czuć się bezpiecznie, ale niewiele to zmienia, luksusowe hotele riwiery Oceanu Indyjskiego świecą pustkami.

Kibera w południowej części Nairobi to drugi największy slums Afryki. Nazwa dzielnicy w języku nubijskim oznacza dżunglę. Na obszarze dwóch kilometrów kwadratowych żyje ponad osiemset tysięcy ludzi, co stanowi prawie jedną czwartą wszystkich mieszkańców stolicy. W każdy weekend na parkingu pod budynkiem Sądu Najwyższego w Nairobi, rozkłada się...

„Nie wiem, jak to wytłumaczyć, ale w nocy widzi się w Afryce dalej niż w innych miejscach. A gwiazdy świecą tu jaśniej” – mówiła zakochana w Kenii Karen Blixen. Pierwsze kroki postawiła na tutejszym srebrnym wybrzeżu. Nas uwiodły...

Świat w obiektywie: Kenia

Nie liczyłam, że zobaczę wielką migrację afrykańskich zwierząt. Nazywają ją siódmym cudem świata. Trzeba mieć jednak szczęście, by na nią trafić w kenijskim rezerwacie Masai Mara. I żelazne nerwy, gdy stada antylop gnu i zebr próbują...