Mabul to łezka piasku i rozłożystych palm, oblana tropikalnym akwarium pod nazwą morze Celebes. To zachody słońca, różowe jak orchidee na bliskim Borneo. To piasek, drobny i delikatny niczym mąka. I woda, o bogactwie barw i życia, której nie dorównuje żaden akwen świata.

Żeby tu dotrzeć, trzeba wsiąść do łodzi w Sempornie, na południu malezyjskiego Borneo. To miasto jakich wiele – z rynkiem, kilkoma ulicami, straganami, świątynią. Ciężko mówić o atrakcjach turystycznych. Mimo to co roku ściąga tu rzesza podekscytowanych, fanatycznych turystów – Anglików, Holendrów, Niemców, Australijczyków. Wykorzystują oni cały roczny przydział swoich urlopów, aby spędzić go w portowej Sempornie na krańcu świata. Każdy przyjeżdża w jednym celu – żeby zanurzyć się w legendarny podwodny świat Sipadan.

Fala tsunami, która spustoszyła południowe wybrzeże Azji, dotarła również do malezyjskiej wyspy Penang. Na szczęście zniszczenia były tam o wiele mniejsze niż w innych rejonach dotkniętych tragedią. Perła Orientu będzie więc nadal lśniła swoim blaskiem.

Penang z pewnością nie jest wyspą, na którą jedzie się po to, aby wypoczywać na plażach i opalać się. To prawdziwy skansen czasów brytyjskiej kolonizacji Malezji i jedyne w tym kraju miejsce, gdzie Chińczyków jest więcej niż dominującej powszechnie grupy – Malajów. To miejsce uwielbiane przez Europejczyków i nie do końca doceniane przez Malezyjczyków. Zakochałam się w wyspie od pierwszego wejrzenia, a miłość ta rozkwitała z każdym kolejnym tygodniem.

Wąska ulica, umiarkowany ruch. Drewniane domy na palach walczą o miejsce ze sklepikami i stoiskami z jedzeniem. Ryby, ryż, ostry sos, smażone banany. Spokojne gesty sprzedawcy soku z kokosa, życzliwy uśmiech jego żony. Nieśpieszny rytm małego miasteczka. Pozory jednak mylą – to Kuala Lumpur, hipernowoczesna stolica Malezji.

Na podwórku kobieta rozwiesza pranie, na kolejnym mężczyzna na drabinie przeczesuje drzewo mango w poszukiwaniu owoców. Kogut ucieka spod kół skutera. Kilka przecznic dalej, na targu owocowo-warzywnym, gwarniej i tłoczniej. Nikt się jednak nie gorączkuje, nie przepycha. – To jest salak. A to ciku – sprzedawcy prezentują tropikalne owoce nielicznym i nieco zagubionym turystom. Chętnie pozują do zdjęć.

Przeczytałem kiedyś opowieść o człowieku, który strzelał z armat prosto w niezamieszkaną dżunglę. Wydało mi się to działaniem bez żadnego sensu, a gdy dowiedziałem się, że zamiast kul armatnich posyłał tam srebrne monety – byłem prawie pewien, że oszalał.

Przybyłem na Palau Penang dokładnie 210 lat po tym, jak pierwsi brytyjscy osadnicy, przywiezieni na okrętach Kompanii Wschodnioindyjskiej, dotknęli nieznanej ziemi. Flotą dowodził wówczas niejaki kapitan Francis Light i to jemu zawdzięczała Korona Brytyjska niezwykle korzystne przejęcie strategicznej wyspy. W zamian za poparcie militarne i garść złotych monet zyskał on akceptację miejscowego sułtana i zajął teren wtedy jeszcze niezamieszkany.