Łatwy dostęp do dzikiej przyrody sprawił, że Nowa Zelandia stała się wylęgarnią sportów ekstremalnych, zaś rejon wokół Queenstown na Wyspie Południowej ich głównym ośrodkiem. Z kolei na wyspie Pentecost należącej do Vanuatu młodzi mężczyźni od setek lat skaczą z bambusowych wież, mając stopy obwiązane elastycznymi winoroślami. Bungy to ich rytuał plemienny.

Siedzieliśmy w gorących źródłach w Taupo i zbieraliśmy Drużynę Pierścienia. Całe dnie. Prawdę mówiąc, zabijaliśmy czas, piliśmy tani alkohol, gadaliśmy o głupotach i czekaliśmy na dobrą pogodę. Ale szukanie Drużyny Pierścienia brzmiało lepiej.

Byliśmy przecież w Nowej Zelandii, gdzie wszystko jest magiczne i zachwyca. Bezchmurne niebo potrzebne nam było, by pójść śladami Froda i zdobyć Mt Doom. Z pierścieniem lub bez. Na pewno z aparatem. Głównym kryterium, by dołączyć do drużyny, nie była elficka krew ani szlachetne urodzenie, a posiadanie samochodu. Proza życia nie jest fantasy.

Nowa Zelandia składa się z dwóch głównych wysp: Północnej i Południowej, przez Maorysów nazywanych Wyspą Ryby Maui i Wyspą Łodzi Maui. Tworzą one Kraj Długiej Białej Chmury, zadziwiający różnorodnością przyrody i ukształtowania powierzchni. Są tu ośnieżone skaliste szczyty, głębokie fiordy, wulkany i strefy geotermalne. Żyją endemiczne zwierzęta: górskie papugi, kiwi oraz pingwiny. Kraj ten na każdym kroku zadziwia swym pięknem.

Przymierzając się do tej góry, mieliśmy w trójkę 191 lat oraz niemało strachu. Wejście na Mount Cook wymagało umiejętności większych niż na Elbrus, Mont Blanc czy nawet Matterhorn.

Andrzej Kula, mój partner wspinaczek w Tatrach i Alpach, na stałe mieszkający w Australii, zaproponował, że ufunduje mi kilkutygodniowy pobyt na Nowej Zelandii, a do tego połowę kosztów przelotu na jej odległą Wyspę Południową. Chodziło o towarzyszenie mu w próbie wejścia na najwyższy szczyt tego kraju – Mount Cook, znany także jako Aoraki. Wynajęcie lokalnego przewodnika na taką eskapadę kosztuje blisko 3 tysiące dolarów. Praktyczniej więc było pokusić się o zdobycie góry z emerytowanym instruktorem alpinizmu, sprowadzonym aż z Polski.

Maoryska legenda głosi, że dawno temu bóg lasu spytał wszystkie ptaki, który z nich chciałby zejść na najniższe piętro lasu, aby oczyścić je z robaków. Żaden nie był chętny, ale w końcu zgłosił się kiwi. W czasie gdy polował na robaki, jego skrzydła zanikły, nogi stały się silne, dziób się wydłużył i wykształciły się wąsy, aby kiwi mógł łatwiej poruszać się po ciemnym lesie.

Większość turystów omija stolicę Nowej Zelandii albo traktuje ją jedynie jako miejsce przesiadki w drodze na Wyspę Południową. Ci, którzy postanowią zostać w Wellington trochę dłużej, przekonają się jednak, że miasto oferuje wiele atrakcji.

„Zielony raj”, „Najdalszy zakątek świata”, „Tam, gdzie żyje kiwi, a owiec jest o wiele więcej niż ludzi”, „Wodospady, góry, fiordy i hobbici” – zdanie na temat Nowej Zelandii ma każdy. Jest odległym marzeniem, intrygującym miejscem, do którego chyba każdy chciałby kiedyś pojechać.

Nie brakuje w Nowej Zelandii miejsc popularnych, masowo odwiedzanych przez turystów, gdzie każdy hotel wypełniony jest wesołym międzynarodowym tłumem. Ale są również miejsca bezludne, wręcz wymarłe, nietknięte ludzką stopą, do których nikt nie organizuje wycieczek, a dojechać tam można tylko własnym transportem lub… autostopem.

Mijamy skalne wysepki i po niedługim czasie na horyzoncie rysuje się czarny skrawek lądu z białym słupem dymu. To cel naszej podróży – Biała Wyspa. Poziom emocji rośnie, kiedy zbliżamy się do szerokiej na kilkaset metrów rozpadliny w stożku wulkanicznym. To właśnie ona umożliwia łatwy dostęp do wypełnionego białymi oparami wnętrza krateru, co jest ewenementem w skali światowej. Jest piękny słoneczny dzień. Wczoraj wieczorem dotarliśmy naszymi dwoma kamperami do niewielkiej miejscowości Whakatane położonej nad Zatoką Obfitości (Bay of Plenty) na nowozelandzkiej Wyspie Północnej. Właśnie z tutejszego małego portu wyruszają turystyczne wyprawy na White Island. Wyspa jest jedynym czynnym wulkanem spośród nowozelandzkich.

Pierwsze były glow worms, czyli świecące robaki. Dowiedziałem się o nich z telewizji. Oniemiałem z wrażenia. Stworzenia te żyją w nowozelandzkich jaskiniach, zwisają z sufitów niczym ultracienkie sople lodu, a na samym końcu mają niebieskie światełko. Są ich tysiące i tworzą na sklepieniu coś podobnego do nocnego nieboskłonu. To była pierwsza fascynacja. Im bardziej poznawałem Nową Zelandię, tym bardziej moje zauroczenie rosło. Namiot rozbiliśmy nad samym brzegiem morza. Plaża była tuż obok. Przez kilkadziesiąt minut różnobarwne plamy tańczyły na niebie – to słońce wstawało zza wzgórz położonych po drugiej stronie zatoki. Kiedy jego promienie podgrzały wodę w zatoce oraz rosę pokrywającą bujną roślinność, wszystko zaczęło parować, tworząc ścianę mgły wysoką na kilkadziesiąt metrów.

Nocą rozgwieżdżone niebo, za dnia turkusowa tafla wody. Zimą białe szczyty gór, latem kwitnące łubiny, a jesienią kolorowe liście. Do tego wioska nad brzegiem jeziora, w której właściwie nic nie ma, a jednak jest wszystko...