Nad rajską plażą kołyszą się wysokie palmy kokosowe. Wyspa śmiało mogłaby być tą, na której rozbił się Robinson Cruzoe. Ale jest zamieszkana. A jej mieszkańcy są niezwykli.

Po długiej drodze jeepem, wiodącej przez górzysty teren gęstej selwy, wąski szutrowy szlak dotarł w końcu do małej zatoczki, gdzie samochód zatrzymał się. Dalej w stronę rajskiego archipelagu San Blas ruszyliśmy niewielkim jachtem. Cała prowincja odizolowana od cywilizacji Morzem Karaibskim i lasem deszczowym dostępna jest jedynie drogą wodną. Każdy z rodowitych mieszkańców Kuna Yala ma co najmniej jedną łódź kayuko. Ciosane są z pni, których drewno moczone w morskiej wodzie staje się kilkunastokrotnie twardsze.

Gdy w listopadzie 1869 roku w obecności cesarzowej Eugenii, małżonki Napoleona III, świętowano otwarcie Kanału Sueskiego, napomknięto obecnemu tam twórcy kanału Ferdynandowi Lessepsowi, iż teraz fraszką będzie dla niego rozdzielenie obu Ameryk kanałem łączącym Atlantyk z Pacyfikiem. Kanał przez Panamę byłby przecież o połowę krótszy.

Przystępując rzeczywiście w kilkanaście lat później do budowy kanału w Panamie, Lesseps, wtedy już 80-letni, nie wiedział, że budowa ta stanie się dla niego przekleństwem, a dla tysięcy ludzi cmentarzem.

Panama to nie tylko słynny kanał. To też Morze Karaibskie, około piętnastu tysięcy wysp, niesamowite lasy tropikalne, kilka fascynujących grup etnicznych i jedna z najbardziej nowoczesnych stolic Ameryki Środkowej. Stolica Panamy, również Panama, łamie stereotypowy obraz środkowoamerykańskich metropolii pod każdym względem, w tym estetyki i poziomu bezpieczeństwa. Choć i tu nie brakuje slumsów, gdzie bieda aż bije po oczach, to stwierdzenie, że miasto jest jedną z najbardziej fascynujących i piękniejszych stolic Ameryki Środkowej, jest jak najbardziej uzasadnione. Początek miasta datuje się na 1519 rok. Wówczas to jego założyciel, hiszpański konkwistador Pedro Arias de Ávila, stworzył tu bazę wypadową, z której rozpoczął...