Ten zachodni kraniec Afryki rozbrzmiewa rytmami reggae, a każdy Senegalczyk ma duszę artysty. Trudna kolonialna przeszłość, handel niewolnikami ani obecna bieda i bezrobocie nie przyćmiły jego pogodnego oblicza. Może właśnie dlatego Senegal całkiem zawrócił nam w głowie.

– Rekinów nie jadamy. Ale łowimy je na sprzedaż do Gambii, Gwinei i Wybrzeża Kości Słoniowej – tak Lama, chłopak, którego poznajemy w Cap Skirring, nadmorskim kurorcie na południu Senegalu, objaśnia nam zwyczaje tutejszych rybaków. – Złowione ryby trafiają wprost do garnka albo do suszenia. Dopiero wysuszone idą na eksport. W takich temperaturach nie ma innej rady. Na chłodnie nie mamy pieniędzy.

Dakar, stolica Senegalu, to wiecznie zapracowane miasto z dziesiątkami banków i międzynarodowych organizacji. Wrota zachodniej Afryki. Miasto ambitne, błyskawicznie rozwijające się, choć z typowymi dla tej części świata problemami.

Przedmieścia Dakaru. Sprzedawczyni orzeszków ziemnych czeka na klientów.

Nie chodzi tu o wielkie miasto nad Zatoką Meksykańską ani o żadne inne z wielu o tej nazwie, ale o to rozłożone u ujścia rzeki Senegal, tuż przy granicy Mauretanii z państwem Senegal, po stronie tego drugiego. To najbardziej na zachód wysunięta część kontynentu afrykańskiego, stąd też termin Afryka Zachodnia, który jeszcze do końca lat sześćdziesiątych minionego stulecia obejmował rozległe kolonialne posiadłości Francji. Dziś oznacza tylko region geograficzny.

Gdyby został zbudowany przez kobiety, na pewno byłby pięknym miastem. Fasady budynków mieniłyby się wesołymi kolorami, ich linia byłaby prosta i dystyngowana. Zupełnie jak sukienki Senegalek, pełne barw, żywe i radosne, które przemieniają ich właścicielki w piękne ptaki zdobiące tutejsze ulice. Dakar został wzniesiony jednak przez mężczyzn, prawdopodobnie pozbawionych odpowiedniej wiedzy, przez co wiele budowli wykazuje znaczne odchylenie od osi, widoczne zresztą gołym okiem. Nieukończone domy straszą, czekając na lepsze czasy. Większość z nich jest nieotynkowana lub pomazana czarną farbą. Nieliczne pokryte są...

Ubrani w brudne łachmany i wyposażeni w znak rozpoznawczy – plastikowe wiaderko po taniej margarynie, wylęgają na ulice miast Senegalu zaraz po porannej modlitwie w meczetach. Często pochodzą z...