Znaki rozpoznawcze: cukierkowy zamek, parady kreskówkowych postaci i wszechobecna Myszka Miki. Raj dla dzieci. Ale Disneyland to coś więcej niż park rozrywki. To fascynująca wyprawa w świat wyobraźni, baśni i kina. Ekstrakt z tego, co najlepsze w całej historii popkultury.

Los Angeles, 1955 r. Szerokim bulwarem przecinającym pomarańczowe gaje jedzie kabriolet z dachem opuszczonym mimo chłodu kwietniowego poranka. Wyjeżdża za miasto i zatrzymuje się w Anaheim na wylanym asfaltem pustkowiu, na którego krańcach pracują walce drogowe. Kierowca parkuje między świeżo malowanymi białymi liniami, na jednym z setek wyznaczonych miejsc. Z samochodu wysiada dwóch mężczyzn...

Są miejsca osnute specyficzną atmosferą, tajemniczym romantyzmem spowodowanym niezwykłym ukształtowaniem terenu, fascynującymi ludzkimi charakterami i tradycjami. Należy do nich Maine, intrygujący północny rejon, stan dziewiczych lasów, górskich łańcuchów i rwących rzek łączących przejrzyste jeziora. Skaliste wybrzeże Atlantyku wrzyna się tu w ląd tysiącem zatok i wciska w ocean archipelagami wysp.

Kontury Maine przypominają głowę psa z czujnie nastawionymi uszami, które tworzy północny koniec amerykańskiego wybrzeża Atlantyku, półwysep West Quoddy Head. Ten najbardziej na wschód wysunięty skrawek amerykańskiego lądu jest jako pierwszy w całych Stanach oświetlany promieniami wschodzącego słońca.

Ugandyjski współbrat Julius, słysząc, że wybieram się do Mombasy i Malindi, podsunął mi oryginalną teorię. Sam zaprawiony w ucieczkach przed łapankami dzieci do Armii Pana w latach 1990., doradzał z przekonaniem, że najlepszy czas na podróżowanie w niepewne tereny to tydzień po atakach. – To takie miejscowe last minute. Ceny spadają, ruch mniejszy, obsługiwany będziesz jak król – zapewniał mnie Julius.

Wielu turystów zrezygnowało ostatnio z przyjazdu do Kenii z powodu ataków terrorystycznych w regionie wschodniego wybrzeża i północy kraju graniczącej z upadłą Somalią. Władze próbują przekonać opinię międzynarodową, że turyści mogą już czuć się bezpiecznie, ale niewiele to zmienia, luksusowe hotele riwiery Oceanu Indyjskiego świecą pustkami.

W kanionie rzeki Moracy, pod jednym z licznych monastyrów podchmielony Ivan siedzi z popem w słoneczne popołudnie. Za chwilę wstaje i ospałym krokiem zmierza w stronę kapliczki ze źródełkiem. Pop przysypia, a Ivan nalewa świętą wodę do butelki po piwie, które przed chwilą wypił. Wraca zadowolony, ale także śpiący. Czarnogóra wita.

Czarnogóra, kraj długowiecznych i wysokich ludzi, jest suwerenną republiką od 2007 roku, kiedy to odłączyła się od Serbii za pomocą przeprowadzonego referendum. Terytorium tego państwa jest 23 razy mniejsze od Polski, mimo to, podobnie jak nasza ojczyzna, w swoich dobrach naturalnych proponuje morze i góry.

Azja to największy i najbardziej zróżnicowany kontynent. Latanie samolotem odczuwam tutaj boleśnie, gdy ciało przenosi się szybko, a dusza pozostaje jeszcze gdzieś daleko. Po Tajlandii Kazachstan jest szokiem, przede wszystkim kulturowym. Nieustająco uśmiechniętych Tajów, nieważne, czy naturalnie, zastępują śmiertelnie smutne twarze Kazachów.

Początek marca to już kalendarzowa wiosna, ale w przyrodzie jeszcze jej nie widać. Podobnie w ludziach – szarych i smutnych jak kondukt w deszczu pod wiatr. Mgła w stepie, chyba taka jak mgła gdzie indziej, ale gdy opadnie, nie ma większej różnicy – w dalszym ciągu niewiele widać, bo niewiele tam jest. Świat z gliny, słomy i szarości.

Taki właśnie tytuł nosił wykład na pokładzie statku „Minerva”, ponad 130-metrowego wycieczkowca, posiadającego klasę lodową. Po opuszczeniu Ushuai z 251 pasażerami i 174 członkami załogi przecinał wysokie jak domy fale południowego Atlantyku, a na kursie miał port Stanley – stolicę brytyjskiego terytorium zamorskiego Wysp Falklandzkich. Prelekcję prowadził znakomity panel historyków z Oksfordu, emerytowanych sekretarzy Foreign Office, a także mój przyjaciel John Lippiett – wiceadmirał Królewskiej Marynarki Wojennej w stanie spoczynku. Niestety czas prelekcji na walczącej z falami „Minervie” pokrywał się z moimi godzinami ordynowania jako lekarza okrętowego.

W portowym, czteromilionowym Pusanie poszedłem do koreańskiej łaźni. Wybrałem dżimdżilbang Vesta w dzielnicy Haeundae. W recepcji dostałem kluczyk do szafki i niebieski strój: spodenki i koszulkę (dla kobiet są różowe). Buty zostawiłem w specjalnej szafce na parterze i pojechałem windą na czwarte piętro, do części dla mężczyzn (damska jest na drugim piętrze).

Po zamknięciu ubrań i plecaka w szafce wszedłem do łaźni. Wszyscy przebywający tam mężczyźni byli nadzy. Noszenie odzieży jest niedozwolone, bo pod wpływem wysokiej temperatury z tkanin mogą wydobywać się toksyczne chemikalia i przedostawać do ciała.

Projekt „Zobaczyć Morze” jest potrójnie pierwszy – Roman Roczeń jako pierwszy udokumentowany niewidomy popłynął w morski rejs. Z tego narodził się pomysł regularnych rejsów dla osób niewidzących i słabowidzących – pierwszy w skali światowej. Kapitanem, który pierwszy bez wahania zabrał grupę kilkunastu niewidomych, a potem pływał z nimi wielokrotnie, jest Janusz Zbierajewski.

Po przygodach podczas pierwszego rejsu żaglowcem „Zawisza Czarny” zaraziłem się wspaniałą atmosferą i współpracą wszystkich osób biorących udział w takich wyprawach. Nieważne, czy widzisz, czy nie – obowiązki masz te same: zmywanie naczyń, obieranie ziemniaków, szorowanie kibla czy wciąganie lin podczas stawiania żagli oraz sterowanie statkiem – mówi Andrzej Grzenia, uczestnik rejsów.

São Tomé, czyli Wyspy Świętego Tomasza i Książęca, to jedno z najmniejszych państw na świecie, liczące niespełna 200 tys. mieszkańców. Leży na kilku afrykańskich wyspach. Nie ma tu dzikich zwierząt, są za to piękne plaże i niezwykle radośni mieszkańcy. Po kolonialnej przeszłości zostały liczne plantacje kawy i kakao.