Miesięcznik Poznaj Świat
Numer 2013-06-01

Artykuł opublikowany w numerze 06.2013 na stronie nr. 102.

Tekst i zdjęcia: Marcin Dobas,

Kraj Długiej Białej Chmury


Nowa Zelandia składa się z dwóch głównych wysp: Północnej i Południowej, przez Maorysów nazywanych Wyspą Ryby Maui i Wyspą Łodzi Maui. Tworzą one Kraj Długiej Białej Chmury, zadziwiający różnorodnością przyrody i ukształtowania powierzchni. Są tu ośnieżone skaliste szczyty, głębokie fiordy, wulkany i strefy geotermalne. Żyją endemiczne zwierzęta: górskie papugi, kiwi oraz pingwiny. Kraj ten na każdym kroku zadziwia swym pięknem.

Dostępny PDF
W wersji PDF artykuł jest wyświetlany dokładnie tak jak został wydrukowany. Czytaj w PDF

 

Aoraki – Mount Cook to najwyższy szczyt Nowej Zelandii (3754 m n.p.m.), położony w Alpach Południowych. Nazwa została nadana na cześć kapitana Jamesa Cooka, który jako pierwszy dotarł do Nowej Zelandii w 1770 r.

 

 

Jeszcze w latach 1980. na jednego mieszkańca Nowej Zelandii przypadało 20 owiec, dziś już „tylko” 10 sztuk. Na dwóch największych wyspach żyje ponad 42 mln owiec.

 

 

Mlecznolazurowy kolor wody w Lake Pukaki pochodzi od mączki lodowcowej, czyli kawałków skały startej na drobne okruchy.

 

 

YEP, czyli Yellow Eyed Penguin, to pingwin żółtooki występujący w Nowej Zelandii. Jest on gatunkiem zagrożonym wyginięciem. Populację szacuje się na 4 tysiące osobników.

 

 

Rezerwat głazów moeraki. Piaszczysta plaża usłana jest olbrzymimi blokami skalnymi o kulistych kształtach. Według maoryskiej legendy są to kosze z jedzeniem, które wysypały się z rozbitej łodzi Arai Te Uru, która zamieniła się w Wyspę Południową.

 

 

Kea to endemiczna papuga żyjąca w rejonach górskich. Często spotykano ją na martwych owcach. Kiedy o ptaku zaczęto mówić, że atakuje je i uśmierca, władze wyznaczyły nagrodę za każdy przyniesiony dziób. Chociaż agresywne zachowanie kei wobec owiec nie zostało nigdy udowodnione, w latach 1943-1945 uśmiercono 7 tysięcy ptaków.

 

 

Punakaiki, skały naleśnikowe, to efekt selektywnego wietrzenia poziomo zalegających wapieni. Całość tworzy bajkowy krajobraz baszt, wieżyc, iglic i skał, którym przypisuje się wygląd dziwnych stworów.

 

 

Szampański Basen leży w Wai-o-Tapu, geotermalnym regionie, którego maoryska nazwa oznacza Świętą Wodę. Zbiornik ma średnicę 65 m i głębokość aż 62 m (20 pięter). Woda dostaje się do niego przez wąski kanał, w którym rozgrzana jest do 230°C. Bliżej powierzchni temperatura spada do 74°C.