Prześladowani i zapomniani

Święta Bożego Narodzenia to szczególny okres refleksji o chrześcijaństwie. W czasie, gdy większość Polaków będzie ten czas spędzać ze swymi rodzinami przy suto zastawionym stole, warto pamiętać, że nie wszyscy wyznawcy Chrystusa przeżywają pamiątkę tego ważnego momentu dziejowego w pokoju i dobrobycie.

Nieprzypadkowo Kościół Katolicki 26 grudnia obchodzi święto pierwszego męczennika, św. Szczepana. Dziś chrześcijanom wcale nie jest lżej nie tylko w Ziemi Świętej, ale w co czwartym kraju na świecie. Przebywając w Autonomii Palestyńskiej, spotkałem na swej drodze Carlosa i jego rodzinę. W bardzo refleksyjnej rozmowie powiedział mi: – Nigdy nie zostawimy naszej ziemi, tu urodził się mój ojciec i umarł, stąd pochodzą moi przodkowie, a w tym mieście urodził się nasz Bóg, Jezus Chrystus. Nie, nigdy nie opuścimy naszej ziemi, chociaż jest nam coraz trudniej żyć.
Carlosowi, którego matka pochodzi z jednego z krajów Ameryki Łacińskiej, a ojciec z Palestyny, podczas wypowiadania tych słów zakręciły się łzy w oczach. Opowiadał o wielkiej emigracji chrześcijan z Ziemi Świętej. Cała jego rodzina uciekła do Ameryki Południowej. Bracia, którzy na nowo ułożyli sobie życie, wciąż zachęcają go do wyjazdu, ale on jest uparty. Wszyscy jego sąsiedzi, w większości chrześcijanie, zostawili swoje domy i udali się na emigrację, on został. W tej chwili jego sześcioosobowa rodzina to jedyni chrześcijanie w tej dzielnicy Betlejem. Dookoła muzułmanie.
Proces emigracji chrześcijan i nowej kolonizacji trwał zaledwie 5 lat. – Jest ciężko! Żyjemy w napięciu, nagle staliśmy się obcy, na ziemi, która była naszą od tysiącleci – powiedział Carlos. – A przecież to nasza ziemia! Teraz jesteśmy tu sami.
Jego nowi sąsiedzi grozili, że jeśli nie odejdzie, to stanie się mu krzywda. Zapytałem więc, czy nie boi się spełnienia tych gróźb. – Oddałem siebie i swoją rodzinę Jezusowi, czego mam się obawiać? – odpowiedział. Wnętrze domu było ubogie, rodzina Carlosa żyła skromnie, ale była dumna, że uczciwie pracuje na życie. Synowie, matka i babcia wyrabiali różańce z drzewa oliwnego – to ich jedyne źródło utrzymania. Muzułmanie są finansowani przez bogate kraje arabskie, osadnicy żydowscy przez Izrael, tylko chrześcijanie nie mają żadnego zewnętrznego wsparcia. Wciąż powtarzają ten sam apel: „Nie chcemy od was pieniędzy, ale możecie dać nam pracę. Jeśli wy, katolicy zapomnicie o nas, to któż będzie pamiętał?”.

W KOLEBCE WIARY

Od początku chrześcijaństwa, a więc od dwóch tysiącleci, żyją tu kolejne pokolenia rodzin, choć ich obecność w Ziemi Świętej jest poważnie zagrożona. Od czasu gdy w 1948 roku powstało państwo Izrael, trzy czwarte chrześcijan uciekło z Ziemi Świętej lub zostało z niej usuniętych siłą. W Jerozolimie żyje ich zaledwie 7 tysięcy – 60 lat temu było ich tu 45 tysięcy. Pod naporem muzułmańskich władz Autonomii Palestyńskiej zamykane są chrześcijańskie stacje radiowe i telewizyjne. Najgorsza sytuacja panuje jednak w Strefie Gazy, rządzonej przez bojowników z Hamasu, którzy na wszystkich mieszkańców nałożyli prawo szariatu, także na niewielką wspólnotę chrześcijan.

MAPA PRZEMOCY

Na ponad 2,1 miliarda chrześcijan na świecie co najmniej 200 milionów – czyli co dziesiąty – cierpi różne prześladowania i represje ze względu na swoją wiarę. W Chinach, Wietnamie, Laosie, Erytrei i Korei Północnej chrześcijan prześladują rządzący komuniści. W Kolumbii i na Filipinach, z tych samych ateistycznych pobudek czynią to bojówki lewackie. W Somalii, Nigerii, Indonezji, Iranie i Libanie groźni dla wyznawców Chrystusa są fundamentaliści islamscy, podobnie jak w Indiach i Nepalu – fundamentaliści hinduistyczni. W Bhutanie, na Sri Lance i w Myanmarze (Birmie) bardzo aktywni są fanatycy buddyjscy. Zimbabwe zaś to przykład kraju, w którym śmiertelne zagrożenie czyha ze strony autorytarnego reżimu.
W wielu krajach islamu (np. w Arabii Saudyjskiej, Jemenie czy na Malediwach) wyznawanie innej religii niż islam (zwłaszcza chrześcijańskiej) jest utrudnione lub wręcz ograniczone. Tragiczna sytuacja panuje w Iraku, Pakistanie, Afganistanie i Sudanie – czyli w krajach lub na pograniczach ogarniętych wojną. Irak w wyniku prześladowań chrześcijan przez muzułmanów musiało opuścić dotychczas dwie trzecie mieszkających tam wyznawców Chrystusa.

ŚMIERĆ ZA ZNIEWAŻENIE

W Pakistanie, na początku sierpnia 2009 roku tłum muzułmanów zaatakował miasteczko Gojra i zniszczył domy blisko setki rodzin chrześcijańskich. Według muzułmanów, chrześcijanie znieważyli Koran. W wyniku fałszywego oskarżenia kilka tysięcy muzułmanów ruszyło na dzielnicę chrześcijańską, siejąc terror i zniszczenie. Ośmiu chrześcijan, w tym trzy kobiety oraz troje dzieci, spalono żywcem. Ponad sto budynków zostało całkowicie zdewastowanych lub zniszczonych, również cztery świątynie protestanckie. Wszyscy sprawcy barbarzyńskiego mordu zostali wypuszczeni na wolność.
Oskarżenie o bluźnierstwo jest w Pakistanie codziennością. Zgodnie z paragrafem 295-B „Prawa chroniącego uczucia religijne”, profanacja Koranu jest zagrożona wyrokiem dożywotniego więzienia, a znieważenie osoby Mahometa (paragraf 295-C) jest karane śmiercią. W listopadzie 2010 r. po raz pierwszy w historii Pakistanu na karę śmierci za rzekome znieważenie osoby Mahometa została skazana matka pięciorga dzieci, Asii Bibi. Kobieta czeka na wykonanie wyroku.

U BRAM EUROPY

Do państw o narastającej wrogości wobec chrześcijaństwa dołączył także inny azjatycki kraj – Turcja. Tylko w ostatnich dwóch latach zginęło tam z rąk miejscowych fanatyków kilku duchownych i świeckich chrześcijan. 3 czerwca 2010 roku zamachowiec zabił biskupa Luigi Padovese, wikariusza apostolskiego Anatolii i przewodniczącego Episkopatu Turcji. Tureccy politycy i urzędnicy zabraniają budowy nowych kościołów. Powołując się na laickość państwa tureckiego, zabraniają także odrestaurowywać popadające w ruinę symbole chrześcijaństwa pamiętające czasy św. Pawła, gdy islam jeszcze nie istniał.

RÓŻNI KOMUNIŚCI, JEDEN CEL

W Korei Północnej, Wietnamie, Chinach i Laosie chrześcijaństwo jest atakowane głównie przez przedstawicieli ideologii ateistyczno-marksistowskiej. W krajach rządzonych przez komunistów chrześcijanie umieszczani są w obozach pracy czy obozach koncentracyjnych, gdzie niektórzy stają się przymusowymi dawcami organów. W Chinach, zgodnie z tzw. polityką rodzinną, kobiety są zmuszane do aborcji, a także podlegają sterylizacji. W Laosie i Wietnamie wojsko przeprowadza czystki na w większości chrześcijańskim ludzie Hmong. Komuniści walczą z chrześcijaństwem również w Afryce (Zimbabwe, Erytrea) i Ameryce Łacińskiej (Kuba, Kolumbia), niestety wciąż skutecznie. Bojówki zimbabwejskiego dyktatora Roberta Mugabe, ZANU-PF dokonują fizycznej agresji wobec kapłanów i wiernych. W Erytrei wciąż mają miejsce łapanki i zbrojne rajdy po domach chrześcijan, które kończą się umieszczaniem wyznawców Chrystusa w wojskowych więzieniach. Totalitarny reżim ani na trochę nie złagodniał na Kubie pod nowym przywództwem brata Fidela Castro, Raula. Z kolei, w Kolumbii komanda FARC-u wykonują egzekucje na kapłanach i uprowadzają wiernych.

MROCZNA JESIEŃ LUDÓW

Po rewolucji w Egipcie i obaleniu prezydenta Hosni Mubaraka sytuacja chrześcijan zdecydowanie się pogorszyła. 9 października 2011 roku wozy bojowe wjechały w tłum chrześcijan koptyjskich, demonstrujących przeciwko zdemolowaniu kościoła w prowincji Asuan przez muzułmańskich radykałów. W ataku wzięli udział już nie tylko religijni fanatycy, ale też wojsko i policja. Do nieuzbrojonych oddawano strzały w głowy i klatki piersiowe. Zginęło 25 osób.
Dziś w Egipcie łamie się prawa chrześcijan bezkarnie. Są oni obywatelami drugiej kategorii. Nie mogą pracować na wysokich stanowiskach, czasem dochodzi do uprowadzeń i gwałtów na koptyjskich dziewczynkach i kobietach.
W Iranie, w majestacie tamtejszego prawa, skazano na śmierć pastora Youcefa Nadarkhaniego, którego winą i przestępstwem była ewangelizacja wśród muzułmanów. Po odrzuceniu przez Sąd Najwyższy apelacji, od pół roku oczekuje na wykonanie wyroku. Ma zostać powieszony. Jest ojcem dwóch małych chłopców.

MĘCZENNICY Z NIGERII

W północnej części Nigerii od lat trwa konflikt religijny, który pochłonął życie dziesiątek tysięcy chrześcijan. 17 marca 2010 roku o godz. 1 w nocy duży oddział uzbrojonych muzułmanów z plemienia Fulani napadł na chrześcijańską wioskę Bye w Nigerii, brutalnie zabijając 12 osób, głównie kobiety i dzieci. Według relacji zwierzchnika wioski niektórzy napastnicy byli ubrani w wojskowe mundury. Większość domów zostało podpalonych. Napastnicy odcinali zamordowanym części ciała i zabierali je ze sobą. Wioska Bye jest położona 12 km od miasta Riyom w nigeryjskim stanie Plateau, tym samym, w którym zaledwie 10 dni wcześniej (w niedzielę 7 marca 2010 r.), muzułmanie napadli na trzy wioski chrześcijańskie, bestialsko mordując ponad 500 osób. Pierwszym celem ataku była wioska Dogo-Nahawa, gdzie muzułmanie również w nocy dokonali rzezi przy użyciu maczet. Wypełniwszy swą zbrodniczą misję, mordercy ruszyli na pobliskie wioski.
Żołnierze na ratunek przybyli kilka godzin po ataku, choć stacjonowali tylko 15 km od miejsca masakry. Około 380 chrześcijan zostało pochowanych w masowym grobie, pozostałych pochowały rodziny. „Muzułmanie, sąsiedzi chrześcijan, zostali uprzedzeni wcześniej o mającym nastąpić ataku i opuścili wioskę” – relacjonował świadek wydarzeń w Dogo-Nahawa. „Niektórzy wskazywali drogę mordercom, pokazując tajne przejścia”. Świat milczał, ta informacja nie przedostała się do mainstreamowych mediów.
Prawo szariatu w północnej Nigerii zostało wprowadzone w życie w 2001 r., od tego czasu zamordowano ponad 13 750 chrześcijan.

PUSTA LITERA PRAWA

Ta lista nieszczęść niestety wciąż się wydłuża. Współcześnie w 70 krajach świata dochodzi do prześladowań chrześcijan, z czego aż w 50 krajach giną oni za wiarę. Podstawowe prawo do wolności religijnej sformułowano w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka: „Każdy człowiek ma prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania; prawo to obejmuje swobodę zmiany wyznania lub wiary oraz swobodę głoszenia swego wyznania lub wiary bądź indywidualnie, bądź wespół z innymi ludźmi, publicznie i prywatnie, poprzez nauczanie, praktykowanie, uprawianie kultu i przestrzeganie obyczajów”. Być może, przy wigilijnym stole warto pamiętać, że także Maria i Józef byli uchodźcami, uciekinierami bez domu, ratującymi życie dziecka i swoje przed tyranem, Herodem.