Włochy /
To jedna z najbardziej znanych jaskiń na świecie. Leży w północno-zachodnim krańcu wyspy Capri, u wejścia do Zatoki Neapolitańskiej.
Prowadzący do niej otwór znajduje się w pionowym wapiennym urwisku opadającym wprost do morza, sklepienie wznosi się niewiele nad powierzchnię wody. Jaskinia Lazurowa dostępna jest tylko przy dobrej pogodzie, albowiem do jej wnętrza wpływa się niewielką łódką. Za otworem jest rozległa i wysoka komora o dnie leżącym kilkanaście metrów poniżej poziomu wody. Światło słoneczne, przechodząc przez podwodną część otworu, nadaje wodzie i całej jaskini kolor błękitny. W miejscach, gdzie światło odbija się od białego piaszczystego dna – woda opalizuje i leżące w niej przedmioty wyglądają jak srebrne.
Jaskinia znana była w starożytności i wykorzystywana przez Rzymian jako naturalne nimfeum morskie (Grota Nimf). Znaleziono w niej posągi bóstw (m. in. Posejdona), które pierwotnie były zapewne umieszczone w zagłębieniach ścian, a później wskutek trzęsienia ziemi lub erozji skały spadły do wodnej toni, gdzie odkryto je w czasach nowożytnych częściowo przykryte piaskiem.
Dawniej jaskinia była rzadko zwiedzana ze względu na trudny dostęp i strach przed zamieszkującymi ją potworami, za które – przy oświetleniu panującym w jaskini – brano leżące pod wodą starożytne rzeźby (znana jest historia z 1600 roku, kiedy to uciekli z niej w popłochu zakonnicy, przekonani, że widzą diabła).
Grota stała się głośna po 1826 roku, gdy odwiedzili ją niemieccy malarze: August Kopisch z Wrocławia i Ernest Fries z Heidelbergu), którzy rozreklamowali jej piękno.