Nie ma jak Lwów!

Będę jadła – pomyślałam, szkicując trasę zwiedzania. Poszukiwanie smaków i smaczków stało się moim planem na Lwów. Jadłam powoli, rozsmakowując się we wszystkich jego składnikach. Nie zamierzałam się spieszyć. W mojej wyprawie nie chodziło o walkę z czasem. Najważniejsze było podążanie przed siebie, krążenie po Lwowie dla samej przyjemności poznawania jego zakamarków, odkrywania świata, który w jakimś stopniu wymknął się dyktatowi czasu.